پادشاه ممالک خطیم/صفحه مشق ما قلمرو ماست
موضوعات وبلاگ : هنری/حقوقی/روابط عمومی/طنز و حکایات عبرت آموز
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
_ ای پسر،خدا را بشناس _ یاران و دوستان را عزیز دار _ در کارها میانه رو باش _ جوانمردی پیشه کن _ بدون تفکر سخن مگو _ از بخیل و فرومایه نیکی طلب مکن _ حاجتمند را نومید مکن _ از جنگهای گذشته یاد مکن _ با مردم نادان هم سخن مشو _ از هیچکس به بدی یاد مکن _ به سخن بزرگان گوش کن _ بر گذشته افسوس مخور _ از فتنه و جنگ طلبی برکنار باش _ دین به دنیا مفروش _ راستی و درستی پیشه کن _ عیب دیگران را بپوش _ در جمع کردن مال حریص مباش _ با مردم فقیر خوش زبان باش _ از دوست نادان فرار کن _ راز خود را به زن و کودک مگو. خدا: بنده ی من نماز شب بخوان و آن یازده رکعت است. بنده: خدایا ! خسته ام! نمی توانم خدا: بنده ی من، دو رکعت نماز شفع و یک رکعت نماز وتر بخوان. بنده: خدایا ! خسته ام برایم مشکل است نیمه شب بیدار شوم… خدا: بنده ی من قبل از خواب این سه رکعت را بخوان بنده: خدایا سه رکعت زیاد است خدا: بنده ی من فقط یک رکعت نماز وتر بخوان بنده: خدایا ! امروز خیلی خسته ام! آیا راه دیگری ندارد؟ خدا: بنده ی من قبل از خواب وضو بگیر و رو به آسمان کن و بگو یا الله بنده: خدایا!من در رختخواب هستم اگر بلند شوم خواب از سرم می پرد خدا: بنده ی من همانجا که دراز کشیده ای تیمم کن و بگو یا الله بنده: خدایا هوا سرد است!نمی توانم دستانم را از زیر پتو در بیاورم خدا: بنده ی من در دلت بگو یا الله ما نماز شب برایت حساب می کنیم بنده اعتنایی نمی کند و می خوابد خدا: ملائکه ی من! ببینید من آنقدر ساده گرفته ام اما او خوابیده است چیزی به اذان صبح نمانده او را بیدار کنید دلم برایش تنگ شده است امشب با من حرف نزده ملائکه: خداوندا! دوباره او را بیدار کردیم ،اما باز خوابید خدا: ملائکه من در گوشش بگویید پروردگارت منتظر توست ملائکه: پروردگارا! باز هم بیدار نمی شود خدا: اذان صبح را می گویند هنگام طلوع آفتاب است ای بنده من بیدار شو نماز صبحت قضا می شود خورشید از مشرق سر بر می آورد ملائکه:خداوندا نمی خواهی با او قهر کنی؟ خدا: او جز من کسی را ندارد…شاید توبه کرد بنده ی من تو به هنگامی که به نماز می ایستی من آنچنان گوش فرا میدهم که انگار همین یک بنده را دارم و تو چنان غافلی که گویا صد ها خدا داری
بیفستراگانوفه خالته، بخوری پاته نخوری پاته! موش تو سوراخ نمی رفت ساید بای ساید به دمبش می بست! آب در “آب سرد کن” و ما تشنه لبان می گردیم! آب که سر بالا میره، قورباغه “هوی متال” میخونه!!! پرادو سواری دولا دولا نمیشه! نابرده رنج گنج میسر نمی شود — مزد آن گرفت جان برادر که کلاه برداری کرد اسکانیا(scania) بیار باقالی بار کن! گر صبر کنی ز قوره، لوپ لوپ سازی! پاتو از پارکتت درازتر نکن! هری پاتر آخرش خوشه! قربون بند کیفتم، تا کارت سوخت داری رفیقتم! گیرم پاپی تو بود فاضل — از فضل پاپی تو را چه حاصل ندیدیم اورانیوم ولی دیدیم دست مردم! ادکلن آن است که خود ببوید — نه آنکه فروشنده بگوید ماکرو ویو به ماکرو ویو می گه روت سیاه! بزک نمیر بهار میاد آناناس با خیار درختی میاد! یا منچستریه منچستری یا رُمیه رُم(AS Rom) سرش بوی پیتزا ی سبزیجات میده!!! آنتی بیوتیک بعد از مرگ سهراب! «میرعمادالحسنی سیفی» در سال 961ه.ق در قزوین چشم به جهان گشود. نام پدرش را بیشتر تذکره نویسان «ابراهیم»ذکر کرده اند که از کارگزاران کتابخانه دربار صفویه در قزوین بوده است. نسبت سیادت میر را همه تذکره نویسان جزء معدودی «حسنی» دانسته اند که از خاندان معروف «سیفی قزوینی» و در دستگاههای دولتی صفوی مصدر کتابداری و استیفاء و دارای پایه بلند بوده اند و از جمله نام «حسن علی سیفی» جد میر را نام برده اند که او نیز منشی و خوشنویس بوده است. میر ملقب به «عمادالملک» بوده و این که افرادی عنوان کرده اند: «او خود را به واسطه عمادالملک، یکی از بزرگان دربار صفوی و حامی وی، عماد نامیده است.» سهو می باشد. بلکه عمادالملک لقب شخص میرعماد بوده چنانکه بعضی از قطعات خود را نیز با این لقب رقم کرده است و در واقع این لقب نشانه اشتهار وی در خوشنویسی است.
میرعماد طفولیت خود را در قزوین به تحصیل مقدمات علوم و آموختن خطاطی گذرانید، نخستین معلمین خط او را «عیسی رنگ کار» و «مالک دیلمی» دانسته اند-که در صحت آنها تردید است- و سپس برای گرفتن تعلیم از «ملامحمدحسین تبریزی» که از خوشنویسان بزرگ آن زمان بود، از قزوین به تبریز رفت و چندی با ارادات به فرا گرفتن رموز خط نزد وی مشغول شد و هم در این زمان بود که با علیرضا عباسی-از خوشنویسان برجسته دوره صفویه که وی نیز در محضر ملا تعلیم می دید- آشنا شد. میرسال ها نزد استاد با ریاضت تمام به مشق پرداخت تا آن که روزی قطعه ای از خطوط خود را به وی نشان داد، ملا چون آن را دید به میر گفت: «اگر چنین توانی نوشت، بنویس و گرنه قلم فرو گذار.» چون میر به استاد گفت که آن را خود نوشته ام و قطعاتی دیگر نیز به وی ارائه کرد، محمدحسین قطعه و روی او را بوسید و گفت:«امروز استاد خوشنویسانی». و همین سخن در حکم جواز و تصدیق تکمیل حسن خط میرعماد شد.
پس از آن میر به سیر آفاق پرداخت و به روایتی به خاک عثمانی و حجاز سفر کرد و دراستانبول مورد محبت دولت عثمانی قرار گرفت و شاگردانی از فرزندان اعیان و اشراف را نیز تربیت کرد. آنگاه به ایران و قزوین بازگشت و به توصیه ملا محمد حسین در خطوط استادان در گذشته تامل میکرد و قطعاتی از «سلطانعلی مشهدی، میرعلی هروی، میرعلی تبریزی، مالک دیلمی و ...» را گرد آورده و از روی آنها مشق میکرد در همین دوران میر قطعاتی از «باباشاه اصفهانی» را به دست آورد و شیفته خط وی گردید، این امر باعث شد که به درک محضر باباشاه مشتاق شود، به همین منظور سفری کوتاه به اصفهان کرده و به حضور باباشاه رسید و چندی از صفای باطن این خطاط ارجمند بهره مند گردید. باباشاه درهنگام بازگشت میر به قزوین نسخه ای از «رساله آداب المشق» خود را که چکیده تجاربش بود به وی داد.
میر، چندی پس از مراجعت به قزوین در سلک هنرمندان کتابخانه «فرهادخان قرامانلو» که از بدو سلطنت شاه عباس صفوی مصدر مشاغل لشکری و کشوری خطیر در قزوین بود، قرار گرفت و سال ها در تمام مدت حکومت فرهاد خان در سمنان، دامغان، بسطام، طبرستان و خراسان همراه و ملازم او بوده تا آنکه به سال 1007 ه.ق فرهادخان به قتل رسید و میرعماد از خراسان به قزوین بازگشت و در این شهر مقیم شد و به کتابت و قطعه نویسی پرداخت و ظاهراً سال بعد به دعوت علیرضا عباسی که به ریاست کتابخانه سلطنتی در اصفهان رسیده بود به این شهر سفر کرد و به دربار شاه عباس که مشوق و پشتیبان طبقه هنرمندان بود، راه یافت به روایتی میر پس از ورود به اصفهان برای راهیابی به دربار و کتابخانه سلطنتی، عریضه ای به شاه عباس نوشته و تقدیم داشته است- این نسخه در کتابخانه پاریس نگهداری می شود-. ظاهراً شاه پس از استحضار از مضمون نامه و اطلاع از خوشنویسی میرعماد، وی را به دربار خوانده و نواخته است، که میر بعضی از قطعات خود را با اشعاری در مدح شاه آرایش داده است.
درخشش هنر میر زمینه تقرب وی به شاه عباس را چنان فراهم آورد که در ردیف خوشنویسان مخصوص قرار گرفت به طوری که سال ها از نزدیکان شاه بود و مشمول مهر و محبت او واقع شد. قدر و منزلت به دست آمده آنچنان چشمگیر بود که آتش رشک و حسد رقیبان را شعله ور ساخت. مناعت طبع، آزادی، اتکا به هنر خود، بی اعتنایی به دنیا و این که میر به دست بوسی و پابوسی رذیلانه در برابرشاه نمی پرداخت، همچین شایعه سنی بودن او با آن که خود از سادات بود تلاش دشمنانه حاسدان را به ثمر رسانید و به دنبال آن دوران عزلت و گوشه گیری هنرمند آغاز گشت و دامن از صحبت اصحاب فرو چید.
هرچه نظر شاه از میر فروتر می شد، به علیرضا عباسی - که او نیز خوشنویسی چیره دست بود به طوری که تقریباً همه خطوط خصوصاً نسخ و ثلث را به خوبی می نوشت-فراتر می شد. البته با این حال هنوز علیرضا و میر دوستان خوبی بودند تا آن که حاسدان میر به سخن چینی در مورد وی نزد علیرضا پرداختند و باعث شدند تا علیرضا سال ها دوستی را فراموش کرده و وجود میر را نادیده انگارد. میر نیز از غریبگی کردن رفیق گرمابه و گلستان و هم مکتبی آشنا، دلشکسته و رنجور گردید.
در همین اثناء، روزی قراولی بازدید شاه از کتابخانه را به اطلاع علیرضا رسانید و اونیز تمام هنرمندان از جمله میر را خبر کرد. در روز بازدید، میر بدون هیچ عذر و پیغامی به کتابخانه سلطنتی نرفت و این عمل عصبانیت شاه را برانگیخت، تاوقتی که گویند: علیرضا مبلغ هفتاد تومان از طرف شاه برای میر فرستاد تا شاهنامه ای را برای او کتابت کند ، میر که خطش را به قیمت زر می برند و هر چلیپایش تا هند و عثمانی می رفت، این عمل شاه را نوعی بی احترامی به هنر خود می دانست و برای این که حساب کار را به دست شاه و دوست قدیمی اما غریبه اش بدهد، هنگامی که علیرضا پس از یک سال کس فرستاد که آنچه از کتابت شاهنامه تمام شده است را برای شاه بیاورد، میر هفتاد بیت از اول شاهنامه را که نوشته بود تسلیم کرد و گفت:«بگویید وجه سرکاری زیاده بر این کفاف نکرد.» علیرضا خود به دیدار میر رفت و او را از عاقبت این عمل هشدار داد امامیر از علیرضا خواست که پیغام اورا به شاه برساند، به ناگزیر علیرضا هفتاد بیت مکتوب میر و پیغامش را به شاه عرضه کرد، شاه عصبانی شد و فریاد زد:«تحفه اش را به خودش برگردانید.»
علیرضا ابیات را پس فرستاد، میر هم در کلاس ابیات را با مقراض جدا ساخت و میان شاگردان خود توزیع کرد و مدتی نگذشت که در ازاء هر بیت یک تومان خدمت شد و هفتاد تومان فراهم آمد و این مبلغ به فرستاده شاه تحویل گردید. چون شاه از ماجرا آگاه شد بیشتر رنجیده خاطر گردید و چون توطئه گران شایعه سنی بودن میر را دستاویز مناسبی قرارداده بودند و تعصب شاه عباس در تشیع به درجه غلو رسیده بود، این پیشامد مزید بر علت و منتهی به قتل میر گردید و به اختلاف روایت گویند که شاه عباس گفت:«کسی نیست مرا از دست این مرد خلاص کند» یا «کسی نیست مرا از دست این سنی نجات دهد» یا «کسی نیست که این مغرور را بکشد» و با این که واقعاً معلوم نیست مقصود شاه عباس از ادای یکی از این عبارات، قتل میر بوده باشد، «مقصود بیگ مسگر» رئیس قبیله شاهسون قزوین سحرگاه همان شب، هنگامی که میر به غسل جمعه می رفته یا همان شب که به دعوت مقصودبیگ به خانه او می آمده، جمعی از اوباش را واداشت تا در تاریکی، میر را کشتند و پیکرش را پاره پاره کردند.
چون روز برآمد و شاه از واقعه آگاه شد، بسیار دریغ و افسوس خورد و فرمان داد تا قاتل میر را بیابند و سیاست کنند- گروهی از تذکره نویسان ظاهراً عقیده بر این دارند که قتل میر بی اشارت شاه نبوده است – پس از قتل میر تا ظهر جسد مثله شده او بر زمین بود و کسی جرات به برداشتن آن را نداشت تا سرانجام، ابوتراب خوشنویس شاگرد وی دست بر آن کار زد. هنگام تشییع به امر شاه به جنازه میر تعظیم و گروهی از شاگردان او و امرا و شاهزادگان در آن مراسم شرکت کردند و جنازه او را در مسجد مقصود بیک در دروازه طوقچی اصفهان بدون هیچ کتیبه ای به خاک سپردند و بدین ترتیب میرعماد در ماه رجب سال 1024 ه.ق در سن 63 سالگی به شهادت رسید.
خبر قتل میر به زودی در سراسر ایران، عثمانی و هندوستان پیچید و در بعضی شهرها با مجالس سوگواری یادبود میر را برپا داشتند و از جمله «نورالدین محمد جهانگیر» پادشاه هندوستان در مرگ وی بسیار گریست و مجلس یادبود میر را بپا ساخت و گویند که گفته بود: «اگر زنده ی میر را به من می دادند هم وزن او جواهر میدادم.» ابوتراب، سپس سنگ قبری برای میر آماده کرد، اما اجازه نیافت که آن را بر خاک میر بگذارد. این سنگ قبر آن قدر ماند تا بر سر گور خودش گذاشتند.
از میرعماد، پسری به نام ابراهیم، دختری به نام گوهرشاد بازماند که با سایر خویشاوندان از جمله میر محمدعلی داماد و شاگرد میر و عبدالرشید دیلمی خواهرزاده اش از ترس دشمنان میر، جلای وطن کردند و بعضی به هندوستان و برخی به عثمانی و حتی روم پناه بردند. فرزندان، داماد، خواهرزاده و نوه های میر همگی از خوشنویسان استاد زمانه خود بودند.
میرعماد مردی آزاده و بلندنظر و ازجمله معدود کسانی بود که هنر را برای نفس هنر دوست می داشت و برای دست یافتن به منظور و رسیدن به حد غائی هنر خود، خود و دیگران را فراموش می کرد، چنانکه آورده اند، میر در مدت سه سال، تنها شش بار فرصت آن را یافت که موی خود را اصلاح کند. رفتار میر با شاگردانش چنان بود که اینان از عالم استاد و شاگردی فراتر رفته، روابط مرید و مرادی داشته و حتی بعضی برای وی کرامات قائل بوده اند، چنانکه از ابوتراب شاگرد وی نقل است که: «گوید روزی در قهوه خانه نشسته بودم که مرحوم میر عماد به اتفاق رشید، همشیره زاده اش گذر کرد به خاطر حقیر رسید که اگر میر، صفای باطن دارد به قهوه خانه می آید. با اینکه چند قدم رفته بود، برگشته به قهوه خانه آمده، قهوه خورد و برخاست و گفت:در خانه ما هم اینها می باشد» و بدین گونه شاگرد را متنبه کرد.
هرچند به میرعماد به ناروا نسبت تسنن داده شد وهمین امر را نیز موجب قتل وی دانسته اند اما هرجا ذکر نام پیامبر مسلمین را کرده، از آل وی به تعظیم نام برده است چنانچه مناجات نامه منسوب به حضرت امیر را به خط زیبا نوشته است. به اتفاق خط شناسان، از آغاز وضع خط نستعلیق تا هنگام ظهور میرعماد و پس از او تا عصر حاضر، خوشنویسی به زبردستی و استادی میر نیامده است. او سرآمد همه خوشنویسان نستعلیق نویس در تمام ادوار می باشد و حد زیبایی این خط را به سرحد اعجاز رسانیده و در این هنر به جایی رسید که رونق بازار دیگر استادان را شکست.
میر در لطافت قلم و قدرت کتابت ید بیضایی می کرد و خط وی بدون اصلاح هم استوار و هم خوش اندام است اما شهرت میر، به اوج رسانیدن چلیپا است به طوری که با قدرت بی نهایت یک چلیپا را چندین بار شبیه به هم می نوشته است.بدین معنی که وی در تطبیق کلمات واحد و هماهنگی و تطابق آنها با همدیگر مساعی بسیار بکار برده است. در واقع میرعماد شکل کلمات و حروف را به یک سلامت و تکامل نسبی رسانید و به خود جرات داد کرسی قوس را برای چلیپا تعریف و اجرا نماید و کرسی بندی را نیز اصلاح کند.
شیوایی خط و شهرت جهانگیر میر، به جایی رسید که موضوع شعر شعرا گردید و قطعات متعددی در وصف خط وی سروده شد، از جمله «میرعبدالغنی تفرشی» از خوشنویسان و شاعران معاصر میر در یک رباعی چنین سروده است:
تا کلک تو در نوشتن اعجاز نماست برمعنی اگر لفظ کند ناز، رواست
هر دایـره تو را، فلک حلقه به گوش هــر مدت را، مدت ایـــام بهاست
آوازه هنر وی تا هندوستان و ممالک عثمانی رسید و قطعات وی را به زروسیم می خریدند و تا به امروز آثار گرانقدرش برای تمام موزه های بزرگ جهان و گنجینه داران معتبر دنیا موجب فخر و مباهات است. میرعماد ابدا به شیوه میرعلی هروی مشق می کرده وپیرو سبک و شیوه او بوده است و هنگامی که به خطوط باباشاه دست یافته، شیوه اورا پسندیده و از روی آن مشق کرده است که خواه ناخواه شیوه کتابت باباشاه را اخذ کرده است. می توان گفت میر در ده سال آخر عمر خود شیوه ای آورده است که استواری خط میرعلی و نمک خط باباشاه هر دو را در بر دارد و در عین حال روش خاصی است.
آثار میرعماد: الف - کتاب ها: تحفه الاحرار جامی، گلشن راز شیخ محمود شبستری، دیوان حافظ، گلستان سعدی، نسخه دیگری از گلستان و در حاشیه آن بوستان، تکمله النفحات عبدالغفور لاری (ضمیمه نفحات الانس جامی به خط «ضیاءالدین قزوینی»)، دونسخه دیگر بوستان، مثنوی گوی و چوگان عارفی، تحفه الملوک، الاسماءالحسنی،سبحه الابرار جامی.
ب - رساله ها و جزوات: نصایح، مناجه خواجه عبدالله انصاری، زینه الملوک، مناجات حضرت علی(ع)، پند نامه جامی به فرزند خود، نسخه دیگر مناجات خواجه عبدالله انصاری، هفت بند حسن کاشانی، رباعیات خیام، نسخه دیگر مناجات حضرت علی بدون ترجمه، و مرقعات و قطعات بسیار عالی و نفیس. از میرعماد خط جلی کمتر دیده شده است تنها کتیبه ای با رقم میر در تکیه قبرستان تخت فولاد اصفهان است که در اتاقی مجاور آرامگاه مرحوم «میرابوالقاسم میرفندرسکی» اکنون موجود است. چون این کتیبه بر روی گچ تعبیه شده به تدریج محو و فرسوده گردیده است و در تعمیر آن درست دقت نشده و به اثر، لطمه وارد آمده است. این کتیبه به قلم دو دانگی کتیبه، غزل معروف حافظ با مطلع زیر میباشد: روضه خلدبرین خلوت درویشان است مایه محتشمی خدمت درویشان است ورقم صریح میرعماد الحسنی را دارد. توجه: «رساله آداب المشق» نیز به میرعماد نسبت داده شده است که در واقع این رساله از آثار باباشاه اصفهانی می باشد. شاگردان میرعماد:
میرعماد در مدت 10 سال اقامت خود در اصفهان ده ها شاگرد تربیت کرد که در آن میان بعضی از استادان زبردست شدند از جمله «نورالدین محمد لاهیجانی، عبدالرشید دیلمی (خواهرزاده وی)، میر ابراهیم و گوهر شاد (فرزندان وی)، میرمحمدعلی (داماد وی) ابوتراب اصفهانی، عبدالجبار اصفهانی (فرزند ابوتراب)، محمدصالح خاتون آبادی، درویش عبدی بخارایی،...» که هر یک از اینان در تاریخ خوشنویسی نستعلیق مقامی ارجمند دارند. پانوشت: 1-معدودی از تذکره نویسان نسبت «حسنی» میر را به انتساب «حسن علی» جد او دانسته اند و گویند: «وگرنه خود از سادات حسینی بوده است، نه حسنی» اما اکثر تذکره نویسان با ارائه دلیل این مورد را رد کرده اند. 2-مهمترین هدف میرعماد برای راهیابی به دربار و کتابخانه سلطنتی دسترسی به آثار خطاطان بزرگ بوده است.
غضنفر داشته از کنار يک چاه رد ميشده ميبينه يکي از ته چاه داد ميکشه کمک کنيد,ترو خدا کمک کنيد...غضنفر به توي چاه جواب ميده اخه احمق جان ته چاه جاي گدايي کردنه؟ به غضنفر ميگن اين شعر از كيه : سعديا مرد نكونام نميرد هرگز .ميگه :نميدونم يه راهنمائي بكنيد.... ميگن اسم شاعر تو خود شعره ميگه : اهان فهميدم .. جواد نكونام يك ژايني بعد از 15 سال به يك مورچه ياد ميده كه با چوب غذا بخوره بد اون رو مياره تو ميدان تا به مردم نشان بده مردم هم دور تادور ميايستن تا نگاه كنند غضنفر داشته از اونجا رد مي شده مي بينه همه عقب وايستادن و يك مورچه هم اون وسط هست ميره باپا مورچه رو له ميكنه ميگه اخه مورچه هم ترس داره. غضنفر تو ماشینش داشت رادیو پیام گوش می داد. به اصفهانیه میگن: اگه سردت باشه، جه کار می کنی؟ میگه: نزدیک بخاری می نشینم. میگن: اگه خیلی سردت باشه چی؟ میگه: به بخاری می چسبم. میگن: اگه خیلی خیلی سردت باشه چطور؟ میگه: بخاری رو روشن می کنم!
پنجمین جشنواره استانی غمستان نی (کتابت اسماالله و ائمه معصومین علیه السلام با یاد عاشورا) همزمان با سالروز اربعین حسینی در فرهنگسرای فردوسی ماهشهر و با حضور حدود 60 نفر از خوشنویسان مطرح استان خوزستان از شهرهای اهواز ، آبادان ، خرمشهر ، ماهشهر ، بهبهان ، ایذه و .... برگزار گردید. در این جشنواره شرکت کنندگان در کارگاهی یکروزه اقدام به کتابت اسماالله و ائمه معصومین همراه با احادیث ائمه اطهار در خصوص واقعه عاشورا و همچنین اشعاری که در این زمینه سروده شده بود نمودند. در مراسم اختتامیه این جشنواره که در بعدازظهر همان روز در سالن اجتماعات فرهنگسرای فردوسی ماهشهر با حضور منوچهر حیاتی معاون فرماندار شهرستان ماهشهر ، قنواتی بخشدار مرکزی شهرستان ماهشهر ، عزیز حیدری رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان ماهشهر و علی حسین ولیپور رئیس انجمن خوشنویسان شهرستان ماهشهر برگزار شد، از سوی هیئت داوران 12 اثر در رشته های مختلف نستعلیق ، شکسته نستعلیق ، نسخ ، ثلث و نقاشیخط بعنوان آثار برتر انتخاب شدند که اثر محمد قنواتی در رشته چلیپای نستعلیق یکی از آثار برگزیده این جشنواره بود که توانست لوح تقدیر و هدیه ویژه آن جشنواره را از آن خود کند.
شایان ذکر است داوران این جشنواره استادان برجسته کشور در رشته خوشنویسی از تهران(استاد محمدعلی مرزی و استاد ابراهیم غفاری یقین) بودند.
|
 از اینکه لطف کردید و از وبلاگ من بازدید میکنید صمیمانه از شما سپاسگذاری میکنم. امیدوارم با نظرات سازنده و ارزشمندتان ، مرا در هرچه پربارتر کردن مطالب وبلاگ کمک کنید. m_ghanavati800@yahoo.com
قالب های نازترین جوک و اس ام اس زیباترین سایت ایرانی جدید ترین سایت عکس نازترین عکسهای ایرانی بهترین سرویس وبلاگ دهی وبلاگ دهی LoxBlog.Com
Alternative content افزایش بازدید سایت بصورت رایگان 
 
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
اینگونه زندگی کنیم: ساده اما زیبا، مصمم امابی خیال، متواضع اما سربلند، مهربان اما جدی، سبز اما بی ریا، عاشق اما عاقل . . .
تبادل لینک هوشمند 
ورود
اعضا:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: